Sent from Yahoo
సమయానుకూలం
డా.. కందేపి రాణీప్రసాద్.
" రాఖీ పున్నమి దగ్గర పడుతోంది. ప్రతి యేడు అన్న మస్కట్ లో ఉన్నా ప్రత్యేకంగా వచ్చి మరీ రాఖీ కట్టించుకుని పోయేటోడు. ఈ సారి పరిస్థితి ఏందో అర్థం గావటం లేదు. మాయదారి కరోనా జేయబట్టి ఎక్కడికక్కడ విమానాలు నిలిచిపోయే. మనుషులు ఒకళ్ళ నొకళ్ళు చూసుకోనుడే కరువైపోయే. పిల్లలు కూడా ఎంత సంబరంగా ఉండేటోల్లు. మామ వస్తే బొమ్మలు తెస్తాడు. చాక్లెట్లు తెస్తాడు అని మురిసేటోళ్ళు. బళ్ళు లేకపోయే. సంబరాలు లేకపోయే పండుగలు, పబ్బాలు లేకపోయే. ఏందీ బతుకు అర్థమయిత లేదు" అనుకుంటూ ఆలోచించుకుంటూ ఎంత సేపుండి పోయిందో తెలీలేదు పక్కింటి వనజ వచ్చి చేటలో బియ్యం పోసుకొని ఏమాలోచిస్తున్నావు అనేదాకా.
కృష్ణవేణి, వనజలది ప్రక్క ప్రక్క ఇల్లే. ఇద్దరి భర్తలు స్వర్ణకారులే. ప్రపంచీకరణ వల్ల ఇద్దరి కుటుంబాలు అంతంత మాత్రంగా సాగుతుండేవి. ఇప్పటి కరోనా దెబ్బకు ఆ కాస్తా బందైపోయింది. పెళ్ళిళ్ళకు ముహుర్తలే లేవు. చచ్చిపోయినోళ్ళకు కర్మకాండలు లేవు. కృష్ణవేణి భర్త బంగారు ఆభరణాలు తయారు చేస్తాడు. అసలే అంతంత మాత్రంగా తాళిబొట్లు, ఉంగరాలు, ముక్కు పోగులు చేయించుకునే వాళ్ళు కూడా లేరు కరోనా దెబ్బకు. అదేంటో రిజిస్టార్ ఆఫీసు పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుంటున్నారంట తినడానికి తిండి లేక పిల్లలు గోల పెడుతున్నారు.
వనజది అదే పరిస్థితి. ఆమె భర్త శ్రీకాంతా చారి పంతులు. పెళ్ళిళ్ళ వంటి పెద్ద కార్యాలకు పిలవకపోయినా తద్దినాలు పెట్టుకు బతుకుదామన్న అది లేదు. ఇళ్ళలో చనిపోయినప్పుడు 11 రోజుల కార్యక్రమాలు చేయటానికి కొడుకులు కొట్టుకుంటున్నారు. అసలు బతికున్నపుడు వాళ్ళకు తిండి పెట్టడమే దండగ అనుకునే రోజులాయె. ద్వాదశ దినకర్మలకే దిక్కులేక పోతే తద్దినాలు ఎవరూ పెట్టేది. అసలు పరిస్థితి ఇలాగుంటే కరోనా కాలంలో శాస్త్రీయంగా జరిగే తంతులే లేవు. జేసిబి లలో శవాలను పూడ్చి పెట్టడమేనాయె.
కృష్ణవేణి చేటలో బియ్యం చూస్తూ ఈ కాసిని అయిపోతే ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తున్నది. అప్పుడే వనజ వచ్చి " వదినా మామూలు పరిస్థితుల్లో మన ఇంటి ఆడవాళ్ళు గడప దాటి బయట అడుగు పెట్టరు. కానీ ఇలా కడుపులు మాడ్చుకోవడం కంటే మనమన్నా ఏదైనా పని దొరుకుతుందేమో చూద్దామా? అడిగింది కృష్ణవేణిని.
' మనకేం పనులోచ్చు వనజ. మనం చదివిన పదో తరగతికి ఉద్యోగాలేవరిస్తారు. అసలు ఉద్యోగాలిచ్చేదేవారు కరోనా కాటుకు' అన్నది కృష్ణవేణి. "నేను చెప్తా గదా! మన వీధి చివరి సూపర్ మార్కెట్ లో బియ్యం, కంది పప్పు సరుకుల్ని రాళ్ళు మట్టి బెడ్డలు లేకుండా చెరగటానికి ఆడవాళ్లు కావాలన్నారు. మనిద్దరం వెళదాం. సంప్రదాయాన్ని పక్కన పెట్టి కష్ట పడి పనిచేసుకుందాం. కష్టకాలంలో కుటుంబాలను ఆదుకుందాం" అన్నది వనజ. ఇద్దరూ సరేనని అనుకోని, రేపటి నుంచి పనిలో కెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నారు. సమయానుకూలంగా పనులు చేసుకోవాలి.
on Android